Ang mga munting bagay na iyong ibinigay
Ay lagi kong hawak sa aking mga kamay
Sa pamamagitan nila
Ikaw ay nabubuhay
Wala nang mas mahalaga sa ala-alang taglay
Ginuguhit ng ulap ang maamo mong mukha
Sumasabay sa hangin ang iyongga tawa
Ang pumapatak na ulan ay parang agos ng luha
Luha ng pagmamahal na kumakatok sa bintana
Ang naiwang ala-ala ay lagi kong nakikita
Sa lahat ng bagay na aking ginagawa
Damdaming nakabitin, na naghihintay pa rin
Laging naka-abang sa iyong pagdating
Kung nasaan ka man, ay nais kong ipa-alam
Na ang pagmahal sa ‘yo ay akin nang natutunan.